O Αμπελώνας της Αττικής και η Ιστορία του

O Αμπελώνας της Αττικής και η ιστορία του

Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Διόνυσος, ο θεός του κρασιού και του κεφιού, εμπιστεύθηκε στους κατοίκους της Αττικής τις τέχνες της αμπελοκαλλιέργειας και της οινοποσίας. Εκείνοι όχι απλώς προστάτευσαν το αμπέλι, αλλά προώθησαν και διέδωσαν την καλλιέργεια του σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Το αμπέλι για την Αττική είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική ζωή των κατοίκων, από τους αρχαίους χρόνους μέχρι τις μέρες μας.

Σήμερα, παρά τις μεγάλες επεμβάσεις και αλλαγές που δέχτηκε το Αττικό τοπίο στον οικιστικό και στο βιομηχανικό τομέα, ειδικά μετά την εγκατάσταση του Αεροδρομίου στην περιοχή των Σπάτων και τη ραγδαία αύξηση των τιμών της γης, ο αμπελώνας της Αττικής, εξακολουθεί να παραμένει ως ένας από τους σημαντικότερους αμπελώνες της Ελλάδας. Η συνολική έκταση του αγγίζει τα 65.000 στρέμματα, με το 80% να μονοπωλούν οι λευκές ποικιλίες και τα 4/5 του αμπελώνα (49.000 στρέμματα) να βρίσκονται στην περιφέρεια της Ανατολικής Αττικής, στα Μεσόγεια.

Οι κλιματικές συνθήκες στην Αττική - “O αρχαιότερος αμπελώνας της Ελλάδας”

Κύριο χαρακτηριστικό του Αττικού αμπελώνα είναι το μεσογειακό κλίμα, που χαρακτηρίζεται από την έντονη ηλιοφάνεια, τις υψηλές θερμοκρασίες τους θερινούς μήνες και τους ήπιους χειμώνες, συνθήκες που τον κατατάσσουν ως έναν από τους ξηρότερους αμπελώνες στη χώρα μας. Στην επιβίωση του, κάτω από αυτές τις ζεστές κλιματικές συνθήκες, συμβάλουν ευεργετικά η παρουσία της θαλάσσιας αύρας που κυριολεκτικά αγκαλιάζει την Αττική, τα μελτέμια και οι δροσεροί αέρηδες που κατεβαίνουν από τα βουνά, τον Υμηττό, την Πεντέλη, την Πάρνηθα, το όρος Πατέρα, τον Κιθαιρώνα και τα Γεράνεια Όρη.

Όλα αυτά τα στοιχεία διαμόρφωσαν τις ιδανικές συνθήκες για τη διατήρηση του αμπελιού επί σειρά αιώνων, με αποτέλεσμα, δικαίως ο αμπελώνας της Αττικής να θεωρείται ο αρχαιότερος αμπελώνας της Ελλάδας.

Το έδαφος

Τα εδάφη της Αττικής χαρακτηρίζονται από μεγάλη ποικιλία ως προς τη σύστασή τους, με χαμηλή οργανική ουσία. Η σύστασή τους διαφέρει από περιοχή σε περιοχή, με αποτέλεσμα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογαίας να επικρατεί έντονα η σύσταση της αργίλου, ενώ στη δυτική περιοχή τα ασβεστούχα στοιχεία.